“Bedenin ölmesi ruhun da ölmesi anlamına geliyor mu, ölüm, bir tür mutlak bitiş mi?” sorusuna yanıt arayalım…
Bir istatistik oluşturmak için bu soruyu dünyadaki tüm yetişkinlere sorsaydım, sanıyorum bir çeyreği “evet”, üç çeyreği “hayır” yanıtını verirdi… Okumaya devam et ““Beden Ölür ama Ruh Ölmez!” mi Acaba?”
Bütün ağırlığı ile duygularının altında ezilen karanfiller; muhteşem kaçışlarını planlayıp zamana, mekana ve anılara karşı geri dönüşü olmayan bir tahakküm uygulamışlardı. Bu bir başarı ve aynı zamanda vazgeçişin öyküsü olacaktı. İnsanlar yüzyıllar sonra asla hatırlamayacaklardı bu karanfilleri. Zaten karanfillerin de böyle bir gayesi yoktu. Belki içlerinden bazıları geceleri uyumadan önce sonsuza dek hatırlanmanın hayalini kuruyor olabilirdi ama onlarda bu düşüncelerini açığa vurmayacak kadar karanfil kokuyorlardı…
Okumaya devam et “Karanfillerin Tahakkümü”
Gün yine devirdi yüzünü ay’a
Gece usulca sokuluverdi odama
Uzandım sessizce yatağa
Geldi girdi yine yalnızlığım koynuma
Okumaya devam et “Yürek Döküntüleri ’15”
‘Stavros Lantsias – The Waltz of the Eyes’ adlı müziğe serenat çalışması.
Zamanın birinde Şalem adında bir ülkede bir kral yaşarmış. -Melkisedek- Kralın tüm vücudunda 34 tane eli varmış. Bu eller gece tam on ikiyi vurduğunda The Waltz of the Eyes şarkısını çalarmış. Okumaya devam et “Bir Gözü Yıldız Palyaço”
