Ben, kayan yıldızdım boşluktan.
Mucizelere inandım
Düştüm; Samanyolundan…
Avucundaydım, parlak.
Gözlerine inanamadın önceleri
incitmekten korkan sakınan bir yanın vardı beni;
sonra sıradanlaştım; her şey gibi…
Ne sımsıkı tutuyor ne bırakıyordun.
Avucunda duyduğum sıcaklığı fırtınalar soğuttu.
Oysa tutsaydın tutunacaktım hikayemize
İnanacaktım mucizelere…
Yıldızlardan gelen yıldızlara gitti…
BİR HİKAYE DE BÖYLE BİTTİ.
Oysa yüreğini dinlemeyi seviyordum,
kalp atışımda.
Gözlerinin yeşilini seviyordum,
gözlerimdeyken.
Göz yaşlarımı seviyordum,
senli diye.
Dost olabilmeyi seviyordum,
aşıkken.
Seni tanımayı seviyordum,
beni bilmek için.
Çocuk olabilmeyi, içten gülebilmeyi seviyordum,
sendeki çocuğu sobelediğimde.
Yer çekimine rağmen uçabilmek gibiydi
bana rağmen seni sevmek.
VE
şimdi mumlar yakmak lazım ardımızdan,
yıldızlar gibi…
KOPMAK, ACI VERİR.
DOĞARKEN, ÖLÜRKEN,
ÇOK SEVERKEN.
KENDİNİ BİR HİSSETTİĞİN
HER ŞEYDEN.
AMA RUHUNU DA ALABİLMELİ
ÇIKARKEN…
Melike Meral
Ocak 2011