“Hırs ve tama ehlinin gözü doymaz. Halbuki sedef kanaat gösterip kapanmayınca içinde inci olmaz.” Mevlana
Hz. Mevlana’nın yazmış olduğu bu beyit Mesnevi’nin ilk 18 beyitinden sonra gelen ve kişinin manevi yolculuğu sırasında geçirmiş olduğu o uzun ve çetin yolları nereden gelip nereye gitmekte olduğunu, insanın sır perdelerini aralayarak NEY sazına misal gösterip bizlere ve gelecek nesillere inanılmaz örnekler vermesi bakımından çok önem arz eder.
Yazacağım bu yazı aslında hepimizin çok iyi bildiği ve yaşadığımız şu hayatın içinde var olan, çevremizde her an cereyan eden tüm insanlığı ilgilendiren ve temelin özü olan tamah veya kanaatsizlik ile ilgilidir. Hz. Mevlana’nın Mesnevi’de söylediği bu inanılmaz söz, inanın bir beşerin bir konuyu bu kadar dikkatimizi çekecek bir şekilde dile getirmesi çok zordur. Hz. Mevlana bir konuyu anlatırken o konu hakkındaki çok çarpıcı bir söz, bir misal veya hikaye ile tüm insanlığın dikkatini çekmesini sağlıyor ve ne kadar mükemmel ifade ile bizlere sunuyor.
Okumaya devam et “İnsan Kendi Yükünün Eşkıyası, Ruhunun da Soyguncusu Olabilir mi?”
Tarihsel bir süreçte toplumların hayatlarını incelediğimizde görüyoruz ki, herhangi bir toplumda tasavvufi bir hayat anlayışı veya batılı toplumların hümanizm dediği insana verilen değer ölçüsü ön planda tutuluyorsa, o toplumlar daima yükselmiş, kişileri mutlu, huzurlu ve sevgi dolu insanlar olarak; hep hoşgörülü, saygılı, tevazu ve erdemlik hasletleri onları kuşatmıştır. Özellikle ahlak ve edep (kişinin manen yükselmesi) o toplumu hep üst seviyelere çıkarmıştır. Bu anlayış kişinin kendi yaradılışını tanıması yüce yaradanın bu mükemmeliyetinin meydana çıkmasında önemli bir etken oluşu, hayranlık ve aşk duygusunun aslında insana yansıması ve gönül aynasının tüm paslardan ve kirlerden arınmış olması o insanı gerçek olarak üstün kılar.
