“Bu ağaçlar da bir gün kuruyacak.” diye geçirdi içinden, yol boyu yürürken izlediği ağaçlara bakarak. Sonra “Yıllara meydan okuyan o büyük gövdesi basit bir darbeyle yere serilecek. Belki biraz kalın olursa devrilmesi de biraz daha uzun sürer.” dedi. Tıpkı insan gibi. Ne kadar güçlü durursa o kadar çok yıkılmak isteniyor, hem insan hem ağaç. Ağacı yıkan da insan üstelik, insanı yıkan da…
Güller arasındaki papatyayı istiyorum
Kaf dağına çıkıp haykırmak
Dut ağacına tırmanmak
Oradan engin denizlere dalmak…
At binmek
Çorak tarlalarda iz sürmek
Bu başlığı atmadan önce kendimi bu konuda sorguladığımı hissettim. Ben kendim için ne yapıyorum? Mutlu muyum? Bu sabah uyanırken nasıl bir ruh haliyle uyandım? Neden insan her güne kendini mutlu edebilecek bir şey bulmaktan yoksundur? Bunu başarabilmek cidden bizim elimizde mi yoksa biz insanlar dış etkenler yüzünden mi sadece mutlu olur ya da üzülürüz?… Bu sorular kendinizi sorgulamaya başladığınız zaman bitip tükenmiyor. Onun için ben de diyorum ki biraz kendimize vakit ayıralım. Zaman bu kadar çabuk geçerken yerimizde sayıp sürekli soru sormak yerine zamanla birlikte hareket edelim ve hızlı cevaplar bulalım bu sonu gelmeyen sorular yerine.
Okumaya devam et “Yaşadığını Hissetmen İçin Yapman Gerekenler”
