“Kış başlıyor sevgilim,
hoşnutsuzluğumun kışı başlıyor”*
Yıllardır yeni yıla girerken değişik bir gülümseme belirir yüzümde, hani papatyalar açar, kelebekler konar, misk ve amber kokuları dolar odama ve buna benzer bir sürü tumturaklı söylemler vs. Kendimi eşsiz insan Murathan Mungan’ın Yalnız Bir Opera’sını okurken bulurum odamın en mahrem köşesinde her bir cümlenin yarattığı balyoz etkisinin kelebek etkisine dönüşmesini bekler, sonrada kendi kendime gülümserim..
“Bir yaz daha geçti hiçbir şey anlamadan
oysa yapacak ne çok şey vardı
ve ne kadar az zaman”*
Sarı saçları ve kocaman yeşil gözleri ile sanki bir yetişkin gibi bakışları olan küçük bir çocuk. Peki ya bu çocuğu belki de diğer çocuklardan farklı kılabilecek şey ne?