Söylenecek sözler vardır bazen…
Bilirsin ki hep iki kişiliktir o sözler,
ama hep “tek kişilik” söylenmiş sayarsın ya kendini…
“O” varmış gibisine sözler…
Onun adına söylenmiş sözler…
“Öyle düşünüyordur…” dersin!
Bilirsin ki aslında hep iki kişiliktir söylenecek bütün sözler! Ama…
Gidersin, gidilir bazen…
Biliyorum 14 Şubat olduğunu. Hepimiz biliyoruz.
Sevginin günü o.
Shakespeare hayranı olunca dikkatimi çekti.
Modern Çağ’ın Romeo ve Juliet’i.
Benham Ganji ve Nahal Sahabi. İki genç aşık.
Biri Romeo, diğeri juliet..
İranlılar. Hani şu hepimizin rejiminden nefret ettiği İran…
Benham üniversitede mühendislik okuyor. Nahal ise anaokulu öğretmeni.. Biri yirmi iki, diğeri yirmi sekiz yaşında…
“Biliyorum, onu seviyorum. Nasıl bilmeyeyim ki, onu her gördüğümde nefesim kesiliyor, mideme ağrılar giriyor, yanaklarım kızarıyor, her yer çok sıcak oluyor. Şu lanet bara geliyorum yirmi gündür, karanlığın içinde onu görebilmek için. Gördüğüm geceler sabaha kadar uyuyamıyorum, uyusam rüyamda görüyorum, uyumasan aklımdan çıkartamıyorum. Bu akşam bir farklı bakıyorum yüzüne, her yerini inceliyorum. Evet, gördüğüm en güzel suret bu işte. Keşke bir de gamzesi olsaydı. Yok yok, gamzesi olmaması iyi. Ben bir insana verebileceğim bütün aşkı harcadım zaten onda, gamze de olsa kafayı yerdim herhalde.”
Okumaya devam et “Hayatınızın 5 Dakikasını ‘Aşk’a Ayırır mısınız?”
