Evine doğru hızlı adımlarla ilerlerken rüzgarın serinliği yüzünü okşuyordu. Nefes almak için durdu. Epey yol yürümüştü ancak yokuş çıkmak yoruyordu artık, dizleri de eskisi kadar sağlam değildi. Havanın kokusunu içine çekerek başını gökyüzüne kaldırdı ve her zaman yaptığı gibi Ay’ın güzelliğini seyretti bir süre.
Yine bir dolunay akşamı içi içine sığmıyor, düşünceden düşünceye atlıyor, Okumaya devam et “Ay Dede”