Kitabın başucunda, hafif loş ışık var odanda. Pencerenden rüzgar esiyor püfür püfür… Soğuk da var ama aldırmıyorsun. Yatağına doğru yürüyorsun. Yalnız kafanda düşünceler var. Haliyle mutfağın yolunu tutuyorsun. Yemek değil niyetin, bir yudum kahve belki…
Kahve uykunu kaçıracak. Ama ısrarcısın bu konuda da. Yine seçimini yaptın her zaman olduğu gibi. Sert kimliğin ezdi geçti beni de… Uykun geldi; ama uyumuyorsun, uyuyamıyorsun daha doğrusu. Vicdanınla baş başa kaldın çünkü…
Yazacağım bu yazı aslında hepimizin çok iyi bildiği ve yaşadığımız şu hayatın içinde var olan, çevremizde her an cereyan eden tüm insanlığı ilgilendiren ve temelin özü olan tamah veya kanaatsizlik ile ilgilidir. Hz. Mevlana’nın Mesnevi’de söylediği bu inanılmaz söz, inanın bir beşerin bir konuyu bu kadar dikkatimizi çekecek bir şekilde dile getirmesi çok zordur. Hz. Mevlana bir konuyu anlatırken o konu hakkındaki çok çarpıcı bir söz, bir misal veya hikaye ile tüm insanlığın dikkatini çekmesini sağlıyor ve ne kadar mükemmel ifade ile bizlere sunuyor.
Okumaya devam et “İnsan Kendi Yükünün Eşkıyası, Ruhunun da Soyguncusu Olabilir mi?”
Kalp acıyınca, çok acıyınca; insanın tüm uzuvları, tüm organları ihanet ediyor gibi… Sanki nefesin kesiliyor, kanın donuyor, nefes alamıyorsun… Güçlü görünmeye çalıştıkça; beynin alay eder gibi, üzerine çullanıyor. Gözyaşların içine akıyor, aktıkça bedenin eriyor. Durup dururken ellerin buz kesiyor. Kalabalıkta, onca ses yığını içinde, insana hasret kalmış gibi yalnızlaşıyorsun. Birinin ‘Nasılsın’ sorusuna verilecek bir cevabın yok gibi, susuyorsun…
