Anlayamazsın; anlamak, karşındakilerin suskunluklarından bir cümle oluşturmak. Senin düşündüğün susanınsa söylemek istemediklerinden oluşan bir cümle… Bu yüzdendir ki “kendine göre anlamak” o suskunken kendi cümlelerinle onun suskunluğunu anlamak…
Anlayamadan, milyon defa daha anlatmak.
Hava bulutlu ben bulutlu,
Yaşam güzel ben güzel,
Ama yine anlamsız karanlık,
Bu kez nerde aydınlık…
Varsın olsun bu karanlık,
Eminim gelecek aydınlık,
Beklerken bunalsam da,
Bilirim her karanlığın sonu aydınlık…
Yaşam mı sürükleniyordu ansızın, içten içe…
Bakışlar görür gibiyim; öyle donuk, öyle lanet, öyle soğuk ve çıkarcı.
Sürüklenen yaşam bizi de mi alıp sürüklüyordu yoksa.
Kendimle çelişip duruyorum bir an ve o an insan kendiyle yüzleşiyor işte. Yüzleşiyorum.
Bakıyorum.
Aynada siluetim, karanlık bir beden.
Okumaya devam et “Sürüklenen Yaşama Bakarken Sürükleniyorum”
