ÇOCUKLAR…
Burada geçirdiğim sıkıntılı son dönemlerimde, beni kısa da sürse sevindiren neşe kaynağım;
Çukurca’nın Çocukları, Dünya’nın çocukları.
Varlığımızın belki de geçerli olarak kabul edebileceğim tek nedeni!
Her gün göreve giderken çıkış kapısında çocuklar karşılar bizi. Yanımıza koşar, bilinçsizce “para para” diye tuttururlar. Ama artık beni gördüklerinde fotoğraflarını çekmemi istiyorlar.
Kime dönsem yönümü
Ya sevdiklerim uzaklaşıyor birer ikişer
Ya da severmişçesine uyutuyorlar duygularımı
O an;
Sinsice geceyi işliyorlar yüreğime
Kime yüzümü dönsem
Kaldırımlardan sızar yalnızlığım
Ve birer ikişer hüzün dökülür satırlara
İşte o zaman
Roman olur bir başıma kalışlarım
Üst üste sıralanmakta kederim,
Yaralanmakta, vurdukça hüznün acısı.
Bu kaçıncı, yürek yangınım
Bu kaçıncı?
Öylesine acımasız olmuş ki hayat!
Her kapı aralandığında bir çığlık.
Her sabah doğuşunda,
Bir sıkıntı dolaşmakta umudumun filizlenen yanında.
Kanatarak dolaşmakta iliklerime kadar,
Sonbahar da bitti, ne söyleyeyim?
