Bir köpek gördüm. Sol ön bacağında derin bir yara vardı. Kemiği görebiliyordum. Topallayarak geçti önümden. Ertesi gün tekrar gördüm. Bacağındaki yara daha da kötüleşmişti. Ancak hemen sonra kuyruğunun başladığı noktada başka bir yara daha açıldığını gördüm. Bunu köpeğe düzenli olarak yapan bir manyak olabileceğini düşünürken köpeğin kuyruğundaki yarayı kemirmesiyle şok oldum. Büyük bir öfkeyle kendine saldırıyor parçalıyordu. Bunları kendi kendine yaptığını anladım. Benimle beraber görenler de bunu anlamıştı.
Muhtemelen ya nörolojik bir problemi ya da çıldırtıcı derecede rahatsız edici bir paraziti vardı. Bu sahne gören herkesi derinden etkilemişti. Ben de dahil hepimizde bu etkilenmeyi görebilirdiniz. Bu etkinin sebebi ise benim bu deneyimi, anlatmak istediğim bir konunun başına koymamla aynı.
Gerçek şu ki, yaşamın hiçbir anlamı yok, ancak değerlendirilebilir. Eylemsizliği bir aksiyom olarak kabul etmem korkaklığımdandır. Çünkü beklemek de bir eylemdir. Öyleyse, yaşarken bir eylemde bulunabilirim. Yaşamak, kelimesi mastar ekiyle çekimlense bile bir fiil olmayabilir. Sartre’ın herkese söylediği gibi insan kendisi için şeydir. Bir taşın bir odada yüzyıllarca var olması nasıl yoklukla eşdeğerdeyse, bir insanın yetmiş yıl hiçbir şey yapmaması da yaşadığını ispatlamasına yetmez.