Bir sevdadır gidiyor; dilimde, kalbimde, zihnimde. Kimseye de değil aslında, sevdaya olan hasretimedir… Prens beklemeyi bırakalı yıllar oldu, gönlümün kapısını çalan da yok… Gülüp geçenler var, gözlerimin içine derin derin bakıp da, çığlık çığlığa susanlar.
Gülmeyeli de uzun zaman oldu, çok kahkaha atıyorum da, şöyle kalpten bir gülüş atamıyorum. Güzel bir gül de koklamadım nicedir; şöyle elime alıp da gerinemedim. Kokusunu içime çekip de, içindeki sırları çözemedim…
Şöyle sarılıp da birine yaşadığımı da hissedemedim ne zamandır. Hayat veren gülücükler de yok, sıcacık eller, anlamlı bakışlar, aşk yeminleri…
Bazen çok kimsesizim, bazen çok kalabalık, bazen çok suskun, bazen hiç…
Toplumsal olaylar karşısında içerisinde bulunduğumuz durumda akıl sağlığımızı koruyabilmek gerçekten de zor zanaat. Hayat hiç de göründüğü yahut olması gerektiği gibi değil, bu yüzden rol yapmayı öğrenemeyen insanlar toplumun dışına itiliyor. Ya hayattaki rolünüzü öğreneceksiniz ve her gün daha iyi bir performans sergilemek için çıkacaksınız sahneye ya da zorunlu olarak sağa çekip bekleyeceksiniz.