İnsan ne zaman yorulur? Ne zaman yaşamak yük olur? Elini bile kaldıracak dermanı olmadığı zamanlarda, neyi kaybeder yüreğinde, ne eksilir, nedir onu terk edip giden? Bazen kendimizi öyle güçsüz, öyle halsiz hissederiz ki, içimizde eskiden olup da, şimdi olmayan, çekip giden şeyin ne olduğunu anlamaya çalışırız…
Her sabah uyanmanın bile yüke dönüştüğü, bunalımlı ruh halinin üzerimize çöktüğü, hiç bir şeyin bizi eskisi kadar heyecanlandırmadığı, depresyonun içimizi kapladığı zamanlarda sorup dururuz kendimize, ‘niye böyleyim’ diye… Beni terk edip giden neydi? Bu davetsiz ve sevimsiz misafir de kim? Nereye gitti enerjim, coşkum ve sevincim… Neden eskisi kadar mutlu olamıyorum… Ya sebepsiz mutluluklarım… Onlar nereye gitti?
Yaşadığım zamanı bilmiyorum. Ne günü, ne saati ne de yaşadıklarımı biliyorum. Anlam veremiyorum… Konuşuyorum, konuşmuyorum, öylece duruyorum, derin nefes alıyorum. Hayatta mıyım?
İçimde bir huzursuzluk var. İçimi kemiriyor sanki bir ağaçkakan gibi. Saçma sapan bir durum bu. Kendi kendime, bilerek ve isteyerek yaşattığım bir eziyet hali. Ama artık direnmemeye karar verdim. Hissettiğim şeyler ne ise, onları yaşayacağım, olmamışlar gibi davranmayacağım. Bir şeyler kötü gidiyorsa kötü gidiyordur, bunu kabulleneceğim, hayır, sana öyle geliyor avuntularını oyuncak etmeyeceğim kendime. İçimdeki boşluğa avazım çıktığı kadar bağıracağım, hatta sesimin yankısından yüreğim hoplayacak ama oyuncaklarıma geri dönmeyeceğim. Hayalimde; çabaları boşa gitmiş hayıflanan, ağlayan zırlayan bir kadın var. En kötü tarafı da bunların olacağını bile bile yaşaması ve sonunda ama ben, ama ben var ya, işte tüm bunların olacağını biliyordum diyecek olması.. En kötüsü de bu! Ama işte neyse o… Hissedilenleri ödünç hislerle değiştirmeye çalışmaktan yoruldum artık..