Sonrası kara delik işte
Aklın durup yüreğin hükme devamıydı
Oysa belliydi gelişinden
Gidişinde bir bulanıklık olacaktı
Yerle bir olmuş düşler
Ve cehennemin tam ortasıydı
Düş silinmiş, umut kaf dağının ardına saklanmıştı
Söylenmeyen söylenenden çok daha önemliydi
Yalnızlığımın kırılgan kanatları
Bahse girdiğim ölçüleri uzat kararsızlığıma
Uçabilmenin garip hezeyanı,
Belki seni geri verir bana
Kaybolurken bulutlar gökyüzünde
Kırılmaya meyyal heveslerim var şimdi
Bu bir gök kaybı
Kaçmanın dizginleri tutar dizlerimi
Baygın havsalanım inatlar türetir ahlaksızlığa
Hibiskus kımıldar, rüzgara terennüm eder
Okumaya devam et “Hibiskus”
Hayatımızın, zamanımızın yarısından çoğu iş yerlerimizde geçiyor. O nedenle, eskiden “işi, iş yerini, iş arkadaşlarını sevmem gerekmez, ben işime bakarım” tarzında ifade edilen güya “profesyonelce” yaklaşımın pabucu çoktan dama atıldı. İş yerinin psikolojik iklimi hayatın tamamını etkilediği gün gibi ortaya çıktı.
Buna rağmen iş yerlerini cehenneme çevirme gayretleri hiç hız kesmiyor. İşin kötü tarafı, çoğu zaman başlangıçta küçük, önemsenmeyen sorunlar olarak karşımıza çıktığı için durumu çok umursamıyoruz. Fakat o küçük sorunlar damla damla birikerek büyük sorunlara, sellere yol açtığında iş işten geçmiş oluyor.
