O kadar çok ayrılık yaşıyor ki insan hayatında, sayısı belli değil. Gün geçtikçe alışırım diye avutur kendini ama hiçbir zaman alışamaz. Aslında sadece olumsuz duyguyu erteler ve alışmış gibi yapar. Ayrılık denince aklıma ilk gelen şey, yüreğimin ortasının derin bir acı hissetmesidir. Tarif edilemez…
İşinden, sevdiğinden ve yerinden ayrılmak, yaşantımızın olmazsa olmazlarıdır ve alışkanlıkları değiştirmektir. Geleceğimiz için hedeflerimiz için veya sevdiğimiz için bazı zorluklara katlanmalıyız. Hayatımızın vazgeçilmez bir parçasıdır, farkında olmadan olgunlaştırır insanı. Mantığın devreden çıktığı duygusallığın yoğunlukla yaşandığı andır. Geride kalanların kıymetini bildiren, özlemin, fedakârlığın, kardeşliğin, yalnızlığın ne demek olduğunu hissetmemizi sağlayan bir duygudur. Yine de hayatında değişiklik yapmaktan korkmamalı insan. Okumaya devam et “Ayrılık”
Eylül ayı, bana on iki ay içerisinde en hüzünlü, en değişken ay gibi gelir. Doğanın yeşilden sarıya çalmaya başlaması, ağaçların yapraklarını dökmesi… Sanki havada hüzünlü bir şarkının notaları tınlamaktadır. İnişli çıkışlı bir melodi gibi… Belki bu melodi, biraz da yeni bir dönemin habercisidir. Bir dönemden, başka bir döneme geçişin… Önce eskiye veda edip; sonra önündeki tomurcuklanma dönemine hazırlanabilmek için. Yeşilden sonra sarıyı, tüm tonları ile yaşayıp; yeşilin değerini bilebilmek için. Tabi, her geçiş döneminin zorlukları olduğu gibi, bu dönemde kolay olmayacaktır. Değişim, ızdırabı da beraberinde getirecektir.