Ben bu vatan için şehit oldum ana
Basma ne olur yüreğine mezar taşlarını
Ağlayıp ta güldürme düşmanlarımı
Yolma sakın o ak düşmüş saçlarını
Ben bu vatan için şehit oldum ana
Yurdumda gezdirmesinler diye kirli ellerini
Kirletmesinler benim vatanımı
Gerçekleştirmesinler düşmanlarım emellerini
Dile getirmek istediğim ve rahatsızlık duyduğum bir noktaya değinmek istiyorum. Bugün Cumhuriyet’in kuruluşunun üstüne tam 90 yıl geçmiştir. Hiçbir ülke yoktur ki kuruluşunun 90. yılında Ata’sını unutsun, kurtarıcısını, çektiği ıstırapları, verdiği mücadeleyi unutsun. Binlerce yıl imparatorluğunu korumuş, saltanatını sürdürmüş devletlerin yanında Türkiye Cumhuriyeti henüz 90 yıllık geçmişiyle körpe bir fidan gibiyken nasıl oluyor da omuz omuza mücadele verdiğimiz insanlar şimdi ülkenin bölünmesi için dış kuvvetlerle işbirliği yapıyor? Kurtuluş Savaşı’nda Lazlar değil miydi bu vatan için mücadele eden, Çerkezler değil miydi, Kürtler değil miydi, Arnavutlar, Boşnaklar, Araplar değil miydi? 90 yıl geçtikten sonra değişen kişisel çıkarlar mı, yoksa özgürlük safsataları mı?
Şerefleri ayaklar altına alınmış toplumların yaşantıları ölümden beterdir. Bir ülkeyi refaha, bağımsızlığa ulaştıracak olan özgürlüktür, hürriyettir. Hürriyet candan daha yücedir. Bu uğurda hiç düşünmeden can da verilir. Özgürlük yolunda kararlar düşünce ile sağlanır. İnsanlıkta düşünce olduğu sürece hürriyet adaletsizliklerle yok edilemez.
“Bayrakları bayrak yapan üstündeki kandır.
Toprak, eğer uğrunda ölen varsa vatandır.”
M. Cemal KUNTAY
