Kapısı kapandı işte evdeki her odanın. Herkes odasına çekildi sabaha kadar aralıksız uyumak için. Bir ben kaldım kulaklarımdan beynime doğru işleyen uğultularla. Ne vardı kendimi yalnızlığa bu kadar alıştıracak?
Sonbaharın önce soldurup daha sonra da rüzgarıyla düşürüp savurduğu küçük, savunmasız bir yaprak gibi hissediyorum kendimi. Yaşamımda bana yazılan tek şey düşüp düşüp kalkmak sanki. Düşmekten yoruluyorum ama kalkmaktan da vazgeçemiyorum.
Yardımcım kapımı tıklattı:
– Genç bir hanım sizinle konuşmak istiyor efendim.
– İsmi neymiş, sordun mu?
– Sordum. Ama “Beni tanımaz” dedi, ismini söylemedi.
Yardımcıma ziyaretçiyi içeriye almasını söyledim. Biraz sonra karşımda genç bir hanım duruyordu. Yaşını kestirmek zordu. Makyajsız, temiz ama iddiasız bir giyim tarzı vardı. Yüzündeki ifade oldukça donuktu. Kısık daha doğrusu titrek bir sesle konuşmaya başladı:
– Sizi rahatsız ediyorum ama size iletmem gereken bir emanetiniz var, dedi. Sonra cevabımı beklemeden çantasını açtı ve içinden çıkardığı zarfı bana uzattı.
Modern çağımızda, hayatlarımız koşturmaca içinde geçiyor. Bu koşturmaca içinde, kimi zaman ileride hatırlanmayacak kadar önemsiz; kimi zaman ise hayatımızın dönüm noktası olabilecek olaylarla karşılaşıyoruz. Peki, bizler karşılaştığımız bu olaylar karşısında nasıl tepkiler veriyoruz? Durumu kabullenip, köşemize mi çekiliyoruz; yoksa sinirlenip, olayın daha da mı üstüne gidiyoruz? Aslında bu noktadan yola çıkarak, hayata bakış açımıza göre üç ana grup oluşturabilir ve verdiğimiz tepkilerle, yaşam kalitemiz hakkında fikir sahibi olabiliriz. İsterseniz, vakit kaybetmeden ilk grubumuzla başlayalım.
