Hatırladıkça, hoyratça kırdığını anladı kendini,
ve ilk başlarda affetmesi zor olsa da
alışıyordu kendini kendinde eritmeye
ve utanmıyordu çocuk ruhundan.
İsyanlarının arkasındaki o çocuğa seslendi;
usulca kulağına fısıldayarak:
Ben hep senin yanındayım…
Varlığına şükür edercesine
ve binleştirerek böldüğü bütün parçalarını
BİR edercesine ısıttı yüreğini Rabbinin nuruyla.
Buna aşk diyin, buna çocuk kalmak diyin
ama asla utanmaz bir çocuk demeyin.
Umutlarını yeşertti yaşamın içinde
ve sessizce çocuk fısıldadı kainata.
Ben BENİM ve varlığımı BİRledim diyerek…