Ve bir gün Tanrı kim olduğunu unuttu.
Ona seslenen kimse yoktu.
Suya yansıyan yüzünde gördüğü,
Sadece amansız bir korkuydu.
Düşündü, durdu ve düşündü durdu.
Sonunda bir yolunu buldu.
Yarattığı her şey birbirini yok ediyordu.
Durdu düşündü, düşündü durdu,
Sonunda vazgeçti anımsamaktan kim olduğunu,
Yarattıklarına baktı yalın, sade, duru,
Gördü; savaşlar ve cinayetler ile dolu,
Dikenli ve çalıyla kaplı bir yolu,
Yürümekte olan insanoğlunu.
Ve gördü Sevgi adına işlenen onca suçu,
Bağışlamalıydı ya da cezalandırmalıydı bunu,
Kendi adı uğruna, görevi sanki buydu.
Ve bir gün Tanrı kim olduğunu unuttu,
Düşündü, durdu ve düşündü durdu
Sonunda vazgeçti anımsamaktan kim olduğunu.
İşte asıl son evet gerçek son buydu,
Yaratıcının ebedi suskunluğu…..