Bilmem kaçıncı can verişi kalbimin, sayamaz oldum. En tuhafı da katilinin hep aynı kişi olması. Yüreğini paramparça eden bu kadar sevilir mi hiç!
Anlamıyor. Kalbimin katili anlamıyor. Ömrümün sahibi olabileceğini bilmiyor… Geliyor, vuruyor ve gidiyor… Sevmiyor desem; seviyor… Özlemiyor desem; özlüyor… Ama yine de gidiyor…
Çözüm arıyorum günlerdir. Seven acı verir mi sevdiğine? Bu kadar sevilirken gitmeyi seçer mi? Her şeyi göze almazsa sevdalılar, buna aşk denir mi?
Benim ömrüm yarin iki dudağı arasında sıkışıp kaldı. Nefes alamaz oldum. Bitti deyişinden bu yana geçen birkaç gün ya da bir kaç asır saymadım, sayamadım…
Derdin neydi hiç bilemedim. Bildiğim, her defasında yüreğime bir kurşun sıkıp gitmendi. Beni hayata döndüren de bir gün geri döneceğini bilmemdi.
Bu son olsun sevgilim. Beni hakettiğim gibi sev. Ben sana bir ömür aşk vaadediyorum. Sen de artık dünyevi aşkı bırak ve gel.
Seninle aynı hayatı değil, aynı hayatta yaşamak istiyorum. Aynı sabaha uyanıp, aynı sofrada, tek bir ekmeği bölüşmek, tek bir yastıkta yaşlanmak istiyorum. Lafta değil, aşkla seviyorum…